Het is een chaotische nacht en dag geweest. Gisteravond toen ik zoals gewoonlijk bij mijn ouders vandaan naar huis ging heb ik sterke medicijnen van mijn moeder meegenomen. Dat was omdat ik al een poosje niet meer weet waar ik het zoeken moet. Ik heb er veel over nagedacht. En steeds weer kwam het terug. En ook steeds harder. Uiteindelijk besloot ik om er een einde aan te willen maken. Ik zat wel met mijn beestjes en met mensen uit mn omgeving die van me houden, maar dat is niet genoeg meer. Als het leven geen uitzicht meer heeft, zou je dan jezelf moeten blijven martelen door er voor hun nog wel te blijven? Ik vond de gedachte van wat ik achter zou laten verschrikkelijk, maar de opluchting leek me des te groter.
Ik had de afgelopen week ook al afscheidsbrieven geschreven naar verschillende mensen. En een soort planning wat ik moest doen. Om te zorgen dat de beestjes goed terecht komen. En zelfs een aantal wensen voor de uitvaart op een rijtje gezet. Ik was er helemaal klaar voor, en toen nam Thea mij over. Thea is een kleintje van 9. De rest heb ik allemaal van horen zeggen, van binnen of van C. En ze hebben van binnen uit ook een aantal plaatjes/filmpjes laten zien van wat er gebeurd is, toen ik er niet zat.
Toen Thea naar voren was, werd er aangebeld bij de intercom van beneden van de flat. Het bleek de politie te zijn. Toen Thea de voordeur opendeed, stond daar in eerste instantie alleen een agente. Het was heel overweldigend voor Thea, maar heeft keurig gedaan wat ze moest doen. Die agente vroeg of ze aan het juiste adres was, en vroeg of zij en dr partner en het ambulance personeel binnen mochten komen. En waar of ik de pillen had. Dus zei Thea: boven, ik pak ze wel even. Ze kwamen achter haar aan om er natuurlijk voor te zorgen dat we niet nog wat achter hielden. Toen echt bleek dat ik niks ingenomen had, namen het ambulance personeel de pillen mee. Ze konden weinig doen, omdat zij echt puur en alleen voor het medische plaatje zijn. Door die medicijnen had ik in coma kunnen raken. Al bij een minimale overdosis. Tja, door mijn eigen medische achtergrond, wist ik wel wat ik hebben moest.
Ze stelden met zn allen een aantal vragen, en de agente belde de crisisdienst. Om te kijken of zij verder nog wat konden doen voor me. De agente vond ons rustig ogen, maar dat was door 2 redenen: C. had gemeld dat ik dis heb, waar ook een nogal agressieve jongen tevoorschijn kan komen. En er was een klein meisje. 2e reden: BANG een heel bang, klein meisje van 9 zagen ze.
Uiteindelijk is er afgesproken dat we vandaag de huisarts en instelling zouden bellen waar ik in mijn intake fase zit. En dat ik op dat moment een vriendin zou bellen die naar me toe zou komen, of ik naar haar. Ik ben uiteindelijk bij D. blijven slapen.
We hebben wat gepraat, en gehuild. En het was fijn dat ze er was. Weinig geslapen. Vanmorgen zorgde haar man voor een lekker ontbijtje voor D. en mij. Ik had ook weer een beetje contact met C. gehad ondertussen en die zei ook dat ze contact had gehad met mijn moeder. AUCH.
Uiteindelijk met de staart tussen de poten naar mn moeder gegaan. Ze was op zich heel begripvol. Maar ook een beetje zoals ze altijd is: alles in controle willen hebben. Ik ben wel enorm blij met de moeite die ze genomen heeft over de hele dag voor me.
Toen eerst naar huis gegaan, de nodige telefoontjes gepleegd, en daarna door naar mn moeder. Nadat mn vader thuiskwam, vertelde mijn moeder het hele verhaal aan mn vader, die nog van niks weet, en ook niets aan had zien komen. Daarna ben ik 2 keer op de bank in slaap gevallen. Nadat ik eten gehaald had, was ik weer wat ontspanner. Nog steeds zwaar depri.... Dat masker is moeilijk om af te houden. Ondanks dat ik bij mn ouders was, die allebei wisten dat ik zo in de put zit dat ik er een eind aan wilde maken...
Avond is vergeleken met de situatie erg rustig verlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten