Oh bah nog meer shit

Hey,
Men... ik heb er denk ik een aanleg voor om mezelf steeds dieper in de problemen te werken.
Ik had al eerder geschreven over het forum waar mijn zusje beheerder is. Vanavond stond ze voor de deur om mijn vader op te halen. En gaf dus te kennen dat ze erachter is dat ik daar ook zat.
Ik snap haar woede. Ook die van anderen van het forum.
Ik hoop alleen dat C. er niet afgegooid is vanwege mij. Zij heeft er niks mee te maken. En ik weet hoe belangrijk veiligheid is. Daarom ook die woede. Niet meer dan logisch. Alleen ik ben er weggegaan omdat ik niet wilde dat ik juist zulke lieve mensen, en mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, langer voor het lijntje wilde houden.
Het was wel moeilijk voor de delen om er afstand van te nemen. Ik weet dat Megan er nog wel kwam. Het forum was echt haar plekje geworden. Ik was er echt niet oke mee. Was ook best pissed toen ik erachter kwam. Maar hoe kun je iemand kwalijk nemen om zn plekje te zoeken? Ik kon haar ook niet tegenhouden. Toen ik definitief het account wilde laten opheffen, kon ik er niet meer in omdat het wachtwoord veranderd was.
Ik baalde, maar het punt was duidelijk.
Het is nooit mijn bedoeling geweest om mensen te kwetsen, al lijk ik daar een kampioen in. Het is net als Megan mijn bedoeling geweest mijn plekje te vinden. Bij mensen die je snappen. Mensen die begrijpen waar je het over hebt, zonder dat ik alleen C. lastig val. Ik wist wel dat mn zusje daar zat, anders had ik geen schuilnaam aangemaakt. Ik heb zoals ik al eerder schreef, haar wel gemeden in bepaalde dingen die ze schreef. Juist voor haar veiligheid, en de mijne.
Ergens wil ik kruipend op mn knieen mn excuses aanbieden. Maar aan de andere kant, het liegen was niet goed, dat wil ik ook echt niet zeggen. In een ander opzicht, en ik weet nou niet of dat de mijne is, of van iemand van binnenuit, maar dat inzicht zegt dat ze het ergens ook wel verdiend heeft. Door al dr denigrerende woorden, en op het andere moment: ik ben er hoor als je praten wil. Schijnheilig en achterbaks. En in een manier, ben ik niet anders. Ik bedoel: heb bewust keuzes gemaakt, terwijl ik wist dat de mensen er kwetsbaar zijn. Alleen ik heb het nooit naar hun bedoeld. Zelfs niet naar mijn zusje. Ondanks dat ik dat soms wel zou willen.
Ik ben te begaan met mensen om dat bewust naar hun te doen.
Ik heb haar een mail gestuurd met een zin dat ik het uit wil leggen, en dat mijn bedoeling niet slecht geweest is. En dat als ze uitleg wil, dat ik dan met haar af wil spreken.
Ben benieuwd hoe het verder gaat lopen.

Morgen een afspraak met de psychiater. Over evt diagnoses en medicijnen. Vind het best eng. En de 10e krijg ik te horen of er iets geregeld is voor verder onderzoek naar de DIS.
Ik begin erg te schemeren. De meningen binnen zijn ook erg verdeeld. De een vind het net goed voor mn zusje. De ander is overstuur omdat ze bang is nog meer mensen om zich heen kwijt te raken. Megan weet niet waar ze nu haar toevlucht moet zoeken.

Mijn moeder reageert trouwens goed op de chemopillen. Ze heeft weinig last van bijwerkingen. Dat is wel een opluchting. Maar vooral ook dat ze stukken minder pijn heeft.
Dat was het wel weer.
Tot schrijfs Meg