Gisteravond smste een vriendin van me hoe het ging. Ik heb een ingewikkelde geschiedenis met haar, dus het is lastig haar te vertrouwen, maar aan de andere kant leest ze mij beter dan iemand anders. Dus een enorm dilemma. Ik smste terug dat het kut gaat en dat ik het er wel over wil hebben, maar dat als ik er OOIT achter kom dat ze t doorgeluld heeft, we nooit meer vriendinnen zullen zijn. Toen belde ze. En kwam het hele verhaal en alle angst erbij los. Ze was heel begripvol en luisterde. Iets wat ik op zo'n diep niveau best gemist heb. Ik heb al mn verdriet en dingen eruit gegooid. Durfde het gisteren pas voor het eerst uit mn mond te krijgen. Heb het C. mijn moeder, D. en niemand nog verteld dat het zo serieus is dat ik waarschijnlijk het huis uitgezet word. En zelfs misschien mijn verjaardag niet eens kan vieren.
Ergens heb ik wel al aan het idee kunnen wennen om weer naar mn ouders te gaan. En ergens geeft t veel rust. Maar ook veel angst. Wat kan ik meenemen, wat moet ik wegdoen? Erg lastig! En eng vooral. Ze heeft beloofd dat ze er voor me zal zijn. Al is het alleen maar aanwezigheid. En ze zal helpen met inpakken enzo. Ik weet nog niet in wat voor termijn ik wegmoet, want moet de brief nog ophalen bij de tnt. Maar dat het eraan zat te komen was al een poosje.
S. heeft ook voor me gebeden, en ervaarde God sinds tijden weer. Hij was heel troostend en liefdevol. Gaf me heel veel rust. Vervolgens sliep ik pas na half 3. Maar doordat ik zoveel stress kwijt was, werd ik vanmorgen met koppijn wakker. Zo vast heb ik geslapen.
Ik zit nu te wachten op de telefonische intake. Ben benieuwd. Ze zouden tussen 11 en 1 bellen, maar inmiddels is het 5 over half 1. Is niet best voor mn stressgehalte om me zo lang te laten wachten! Nou ben ik om half 10 gebeld, door onbekend nummer. Maar word de laatste tijd veel door call centers gebeld. Maar die van de intake zouden dus ook anoniem bellen. Hoop dat de telefoon nou toch wel snel overgaat.
Tot schrijfs Meg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten