Frustraties

Ik ben boos. Ik zat net greys anatomy te kijken. 2 weken terug was die schietpartij. De mensen die erbij betrokken zijn hebben binnen een week, volgens die psychiater ALLEMAAL, PTSS. Dat is post traumatische stress stoornis. Dat is flauwekul. Ten eerste heb je dat niet binnen een week ontwikkeld. Ten tweede ook niet zo snel gediagnostiseerd. En ten derde reageert iedereen anders op een traumatische ervaring. De een gaat op de vlucht, de ander pakt juist alles positief aan. Noem maar op. Dat ze een klap hebben door een trauma kan ik niks anders dan snappen. Maar dat uit zich in andere dingen dan PTSS. En van wat ik zag... zijn er naar mijn mening maar 2 die voor de diagnose in aanmerking zouden komen. Dus wat de schrijvers ook aan het doen zijn daar.... onderzoeken wat het precies inhoud voordat je de helft van de karakters ermee opzadeld, kan er niet vanaf. Ik word daar boos over. PTSS is niet zomaar iets. Het is eng, eng, en nog veel enger. PTSS valt onder de angststoornissen. En heeft meer voor nodig dan een paar nachtjes niet slapen.

Nu ik dit zo aan het schrijven ben, vind ik zelf en jij waarschijnlijk ook dat ik behoorlijk heftig reageer. Het is niet raar. Maar wat er eigenlijk uitkomt, als ik heel eerlijk ben. Is angst. Puur angst. Donderdag kruipt dichterbij. Aan de ene kant duurt het nog een paar dagen. Maar aan de andere kant komt het te snel naar me toe. Ik ben bang. Als de dood om mensen toe te laten. Weer mensen te moeten vertrouwen. Weer mensen die je enorm kunnen kwetsen. Omdat ze een zwakke plek van je kennen. Ik word boos omdat ik ook bang ben om te voelen. Ik ben bang om verdriet te hebben. Om me rot te voelen. Ik blokkeer alles. Ook geluk en blijdschap. Ik lach, maar ben niet blij. Ik ben bang omdat ik als ik mijn gevoel toe ga laten, niet meer bijkom van het janken. Ik wil niet alleen zijn als ik me zo rot voel. Ik wil ook niks voelen, omdat ik bang ben dan een gevaar voor mezelf te worden. En ik ben bang voor mijn angst. Bang dat als ik gevoel toelaat, ik bezwijk.

Ik was vandaag met een van mijn 2 beste vriendinnen weg. We hebben een leuke dag gehad, waar ik regelmatig half weg was. Dat ik wel alles meekrijg, maar zelf niet in staat ben om te reageren. Op die momenten is er ook iemand anders half half. Die persoon reageert dan. Op die manier kan het ook heel makkelijk weer terugwisselen, maar is ook slopend. Dat wisselen en dat half half aanwezig zijn vreet energie. Het maakt ook verwarrend. in tijd, plaats en ideeen als: wat zei ik net? of wat was ik ook alweer aan het doen.
Het kan ook wel grappig zijn. We stonden namelijk in de winkel waar ze ook (geheel onverwachts) poppenspullen verkopen. Een soort maxi cosi die ook als buggy kan en wieg en weet ik veel. 1 van de personen in mij is een meisje van 9. Qua intelligentie is zij echt wel 9. Misschien wel ouder. Emotioneel gezien net 4. Maar zij heeft een pop en kwam dus half door. En stond dus half met die buggy te spelen. D. die vriendin van mij, was ff verder in de winkel dus Thea gilde half door de winkel: D. mag ik mijn pop halen om met de buggy te spelen? Je wil niet weten hoe rood je hoofd dan wordt!!! Haha. Ergens is het heel grappig. Aan de andere kant, op dat moment, niet echt. Je weet dat mensen je raar aankijken. En dat ze het niet begrijpen. En aan de andere kant is het ook zo lief dat het me niks kan schelen.
Zo... die lading ben ik weer een beetje kwijt.
Tot slot, nog een keer: MIJN ZUSJE IS EEN BITCH
Tot Schrijfs: Megenco